Cihat KUTLUCA Kişisel Blog Sayfası

Akşam yemeğinden sonra yol boyuna çıktığımız zaman yanında yürümek istediğim kişiyi arayarak bulurdum. Şimdi herkes çok yalnız. Herkes yalnız yürüyor. Gülebileceğimiz şeyler bile azaldı. Bazen bir şeye güldüğümüz zaman bu bile garip geliyor. Her şey eskiden daha güzeldi. Özellikle çocukken… Torpil patlattığımız zaman çıkan ses bile bizi mutlu etmeye yeterdi. …

Doğuda görev yaparken okul çıkışlarında bazen öğrencileri (evi uzak olanları) arabama bindirir kapılarının önüne kadar bırakırdım. Kız çocuk yada erkek çocuk ayırt etmezdim. Genelde ön koltuğa erkek öğrencileri, arka koltuğa kız öğrencileri oturturdum. Evin önüne geldiğimizde öğrenci sessizce evine gider, çocuğun velisi “Allah razı olsun hocam” der, çaya davet ederdi. …

Bazen insanların içindeki güzelliği küçük bir ayrıntı ele verir. İçinde milyon dert varsa (bu sizi ilk kez gören bir insan olsa dahi) bir şekilde yansır dışarı. Mühim olan bunu görebilmek, insanlara daha güzel, daha zarif, daha anlamlı bakabilmek. (Erkek arkadan gelip sakince sesleniyor.) – Merhaba (Kız heyecanlı, sabahtan beri bu …

En çok defter hediye aldım Hepsinin girişinde Yazdıkça beni hatırla yazıyordu. Oysa ben yazdıkça kendimi bile unutuyorum  — Canım çok sıkılıyor 14 Mart. Seneye de mi böyle olacak Ondan sonraki seneler de… Hep azalıyorum. Hiç bir hayalim ve amacım yok. Tek başıma kafa dinlemek; Hayalimin bu kadar küçük olması. Ve …

İnsan belli bir yaşa geldikten sonra geçmiş hayatını daha çok sorguluyor. Hatalarını veya gurur duyduğu şeyleri… Bunu belki yeniden aynı şeyleri yaşamaya cesareti olmadığı için belki de artık çok yorulduğu için yapıyor bilinmez. Sanırım sözlerime hayatımın en çalkantılı yılları olan lise yıllarımda ki öğretmenlerimden başlayacağım. Ve genellikle güzel şeyler söylemeyeceğim …